© Σωτήριος Γ. Μάιπας
Κάθε φορά που περπατάω πάνω σε μια γέφυρα, δεν ξεχνώ να κοιτάζω πίσω μου. Κλεφτές ματιές, μα πάντοτε κοιτάζω. Μπροστά πηγαίνω, αλλά δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ μου από πού ξεκίνησα. Ήμουν πολύ μικρός όταν ανέβηκα σε γέφυρα την πρώτη φορά. Δεν ήταν μια γέφυρα πραγματική. Ήταν μια γέφυρα που μου ζητούσε η μητέρα μου να σχηματίζω με τη φαντασία μου, κάθε φορά που μιλούσα σε άλλους ανθρώπους. Ξεκίνησα να περπατώ πάνω στη φανταστική μου γέφυρα όταν ήμουν πολύ μικρός.
Τότε, όταν ήμουν πολύ μικρός δηλαδή, δεν μπορούσα να καταλάβω αυτά που έλεγαν η γιαγιά μου και ο παππούς μου. Δεν ταίριαζαν στην εποχή μου καθόλου. Διαφωνούσα σχεδόν σε όλα. Έτσι, ένα απόγευμα, η μητέρα μου, προσπαθώντας να με πείσει για να επισκεφθούμε τους παππούδες μου, μου μίλησε πρώτη φορά για εκείνη τη γέφυρα.
«Δεν μπορούμε να έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις. Κάποιοι έχουν μεγαλώσει αλλιώς, έχουν άλλες εμπειρίες, μεγαλύτερη ηλικία που πολλές φορές σημαίνει και περισσότερες γνώσεις, ζούσαν ή ζουν σε διαφορετικές συνθήκες… Να δείχνεις ενδιαφέρον γι’ αυτά που σου λένε οι παππούδες σου. Φαντάσου ότι είσαι στο τέλος μιας γέφυρας. Εκείνοι είναι στην αρχή. Η ίδια η γέφυρα είναι αυτή που σας συνδέει. Αν κοιτάξεις πίσω σου, εκείνους και εμάς θα δεις. Αν κοιτάζεις μόνο μπροστά, η γέφυρα θα χάσει το νόημά της».
Όταν ξαναμίλησα με τους παππούδες μου, αποφάσισα να περπατήσω σ’ αυτή τη γέφυρα. Και τότε, συναντηθήκαμε! Και αρχίσαμε να περνάμε πολύ καλά μαζί! Παίζαμε και επιτραπέζια παιχνίδια. Τους κέρδιζα ή… με άφηναν να τους κερδίζω. Σημασία έχει ότι βρήκα τη γέφυρα που μας ένωνε! Μάλλον αυτή η φανταστική η γέφυρα ήταν η αγάπη.
Από τότε, περπάτησα πολλές φορές πάνω στη φανταστική μου γέφυρα. Στο σχολείο, είχα ένα συμμαθητή που ήταν μόνος στον κόσμο. Ήταν από άλλη χώρα και δεν τον έκανε κανένας παρέα. Εγώ τον πλησίασα. Τον έβαλα στη μία άκρη της γέφυρας κι εγώ κάθισα στην άλλη άκρη. Περπατήσαμε και οι δύο μαζί πάνω στη γέφυρα και συναντηθήκαμε! Από τότε κάνουμε πολλή παρέα. Μέχρι και σήμερα! Η φανταστική αυτή γέφυρα ήταν η φιλία.
Κι όταν μεγάλωσα και άρχισα να κάνω παρέα με μεγαλύτερους ανθρώπους, διαπίστωσα ότι υπήρχαν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που περνούσαν δύσκολα. Που δεν είχαν φαγητό, καθαρό νερό και άλλα τόσα πράγματα που για εμένα ήταν δεδομένα. Οι απόψεις μας ήταν πολύ διαφορετικές, αλλά πάντοτε, μα πάντοτε, υπήρχε μια γέφυρα που μας ένωνε. Η φανταστική αυτή γέφυρα ήταν η αλληλεγγύη. Εάν την περπατούσες και έφθανες στην άλλη άκρη, ένιωθες πραγματικά υπέροχα!
Κι όταν μεγάλωσα λίγο ακόμα, διαπίστωσα ότι υπήρχε άλλη μια γέφυρα που έπρεπε να περπατήσω. Είχα πολλά όνειρα και πολλούς στόχους που ήθελα να πετύχω. Ήθελα να σπουδάσω και να γίνω πολύ καλός στο επάγγελμά μου. Όμως, αυτή η γέφυρα δεν είχε καθορισμένο τέλος. Δεν μπορούσα να γνωρίζω τι θα συνέβαινε στο μέλλον. Εγώ ήμουν στην αρχή της γέφυρας και προχωρούσα αργά αργά, αλλά σταθερά. Το τοπίο στην άκρη της γέφυρας που είχα μπροστά μου ήταν εντελώς θολό στην αρχή. Ξεθόλωνε κάπως όσο περνούσαν τα χρόνια, αλλά μερικές φορές θόλωνε πάλι και πάλι από την αρχή. Θόλωνε, ξεθόλωνε, η γέφυρα έστριβε λίγο, αλλά ίσιωνε πάλι. Ξανά και ξανά και ξανά.
Όμως, παρά το ότι αυτή η γέφυρα δεν είχε τέλος, είχε αρχή. Γι’ αυτό κοιτούσα πάντα πίσω μου. Στην αρχή της γέφυρας ήταν όλοι αυτοί που με αγαπούσαν και νοιάζονταν για μένα. Κρατούσαν τα σκοινιά της γέφυρας με όλες του τις δυνάμεις, για να μην κουνάει ο αέρας πολύ τη γέφυρα, ώστε να μπορέσω να φθάσω απέναντι. Τους έβλεπα να προσπαθούν για μένα και αυτό με πείσμωνε πολύ. Έπρεπε να τα καταφέρω! Το ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω! Το έβλεπα στα μάτια τους!
Κι όταν πια έφθασα απέναντι, ήμουν πολύ δυνατός. Κράτησα τότε τα σκοινιά της γέφυρας με τα δυο μου χέρια, για να μην την κουνάει ο αέρας και να μπορέσουν όλοι όσοι την κρατούσαν πριν για μένα, να έρθουν κι αυτοί απέναντι. Και ήρθαν!
Όταν περπάτησα εγώ αυτήν τη γέφυρα, η γέφυρα είχε δύο ονόματα. Την έλεγαν «υπομονή» και «προσπάθεια». Σε ορισμένα σημεία, η γέφυρα ήταν χαλασμένη, αλλά φρόντιζα να τα αποφεύγω. Όταν κρατούσα εγώ τη γέφυρα, η γέφυρα ήταν η «ευγνωμοσύνη».
Ποιο ήταν το μυστικό αυτής της γέφυρας τελικά; Μα το ότι άλλαζε συνεχώς ονόματα, για να ενώνει τους ανθρώπους! Ποτέ δεν χώριζε, μόνο ένωνε!
Πράγματι, μεταξύ όλων μας υπάρχουν γέφυρες που πρέπει να τις περπατήσουμε για να συναντηθούμε. Πολλές γέφυρες είναι αρκετά δύσκολες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Εκεί είναι και μας περιμένουν για να τις περπατήσουμε. Και όσο τις περπατάμε τόσο ανακαλύπτουμε υπέροχους κόσμους και γεμίζουμε εμπειρίες και συναισθήματα που δεν θα τα είχαμε αν δεν είχαμε αποφασίσει να περπατήσουμε τις γέφυρες που μας ενώνουν. Οι γέφυρες είναι αμέτρητες, αλλά ποιος νοιάζεται να τις μετρά; Να τις περπατά πρέπει!
Μεταξύ του παλιού μας εαυτού, του σημερινού και του μελλοντικού μας εαυτού επίσης υπάρχουν γέφυρες που αναγκαστικά περπατάμε. Όμως, οι γέφυρες γι’ αυτό τον λόγο υπάρχουν. Για να τις περπατάμε! Όλα θα πάνε καλά, αν τα βήματά μας είναι προσεχτικά, σταθερά και αν πάντα, ρίχνουμε πίσω μας κλεφτές ματιές.
Πολλές φορές, η αρχή μιας γέφυρας είναι το τέλος μιας άλλης. Κι έτσι, κάποτε κι εμείς θα γίνουμε η αρχή μιας άλλης γέφυρας. Και τότε θα πρέπει εμείς να κρατήσουμε τα σκοινιά στην αρχή της γέφυρας. Ποιας γέφυρας από όλες; Όποιας πρέπει. Θυμήσου το μυστικό της μαγικής γέφυρας. Δεν είναι μία. Είναι πολλές!
